.jpg?1721638072=)
AANKONDIGING | 17-05-2022
Limitless perfection
Je hebt er misschien wel eens een zien liggen tijdens de sloepentocht. Superjachten, zoals ze bijvoorbeeld bij Van Lent op Kaageiland worden gemaakt. Het interieur van deze schepen moet tot in de kleinste details perfect zijn. De uitstraling moet passen bij de rest van het jacht. Van Kralingen Exclusive Yacht Interiors in Lisserbroek maakt deze interieurs. Op 17 mei mag de ONDB een kijkje in de fabriek. Dat wil je niet missen!
Fabian van Kralingen begon in 2006 als zelfstandige in de jachtbouw. Jachtbouwers hebben vaak interieurbouwers in vaste dienst en huren daarnaast zelfstandigen in om de steeds groter wordende vraag aan te kunnen. Fabian deed op deze manier ervaring op bij diverse bedrijven.
Het roer om
Vijf jaar geleden besloot hij het roer om te gooien. Hij zag dat de werven van superjachten steeds vaker de ontwikkeling van complete interieurs uitbesteedden. Fabian besloot personeel in dienst te nemen en productieruimte te zoeken. Het bleek een goede keuze. Hij kreeg direct de wind in de zeilen.
Sinds 2017 is de omzet van Van Kralingen Exclusive Yacht Interiors elk jaar verdubbeld. Gedwongen door ruimtegebrek verhuisde het bedrijf diverse keren. De laatste verhuizing was van de Gieterij in Noordwijkerhout naar de huidige locatie aan de Gansoord in Lisserbroek. Fabian hoopt dat het bedrijf hier de komende vijf jaar kan doorgroeien. Inloop vanaf 19.30 uur. Er is voldoende parkeergelegenheid.
LET OP!
Vanwege de privacy van opdrachtgevers is het NIET toegestaan om foto’s te maken in de werkplaats.
Perfectie tot in de kleinste details
Kwaliteit staat voorop bij de productie van interieurs. Het gaat om schepen die vele miljoenen kosten en het interieur is daar een belangrijk onderdeel van. ‘Het zijn steeds complexere constructies die aan de hoogste eisen moeten voldoen’, zegt Fabian.
Van Kralingen Exclusive Yacht Interiors is lid geworden van de ONDB. ‘Nee, ik verwacht niet dat er potentiële klanten onder de ONDB-leden zijn’, lacht Fabian. ‘Maar wel ondernemers met een netwerk. In dat netwerk zitten wellicht ook meubelmakers en werkvoorbereiders die willen werken bij een innovatief bedrijf dat een prachtig product maakt. Ik hoop dan ook dat veel leden komen kijken in ons bedrijf.’
Op dit moment werken er 60 mensen bij Van Kralingen. Dat aantal is de afgelopen jaren snel gegroeid en er is altijd ruimte voor nieuwe vakmensen. ‘We zijn doorlopend op zoek. We zijn continue bezig met optimaliseren van het productieproces, dat is een permanent speerpunt binnen de organisatie, maar daarnaast blijven de vakmensen nodig voor de finishing touch.’
Doorlopend op zoek naar vakmensen
Door het aanbieden van stage- en leerwerkplaatsen werken er altijd wel een aantal stagiaires in het bedrijf. Saamhorigheid en professionaliteit kenmerken de onderneming en de medewerkers. Binnen Van Kralingen Exclusive Yacht Interiors wordt talent gezien en doorontwikkeld. Bij groei van de organisatie stromen mensen op natuurlijke wijze door, en de meeste studenten kiezen na hun stage periode dan ook voor een vast dienstverband bij Van Kralingen. ‘Na de basisopleiding heb je nog wel een paar jaar nodig om het vak goed onder de knie te krijgen. We hebben een open bedrijfscultuur. Het is een jong bedrijf waarin medewerkers veel ruimte krijgen om zich verder te ontwikkelen. Dat slaat aan; het verloop is minimaal, ook al wordt er aan vakmensen getrokken.’
Gemiddeld heeft Van Kralingen 4 of 5 opdrachten onderhanden. Die hebben een doorlooptijd die kan oplopen tot een jaar of langer.
Wil je met eigen ogen zien hoe het interieur van miljoenenschepen wordt gemaakt? Hoe vakmanschap en computertechniek gecombineerd worden om superjachten de binnenkant te geven die ze verdienen? Kom dan op 17 mei naar Van Kralingen Exclusive Yacht Interiors in Lisserbroek. Al is het maar om te dromen.
Namens de activiteitencommissie
Van de voorzitter
KLM = Koninklijk Lesje Meelevendheid . . . .
Beste Lezer,
Zaterdag 23 april gingen wij een weekje met de “Koninklijke Luchtvaart Maatschappij” naar Florence. Althans dat is wat we wilden . . . . , alleen het liep een “klein” beetje anders. Hierbij een verslag van de klantgerichtheid van “onze nationale trots met die blauwe vogels” . . . .
Het begon nog allemaal goed, gelet op de beloofde drukte gingen we tijdig naar Schiphol. Taxi precies op tijd om 07:00 voor de deur en ondanks de verwachte corsodrukte in de streek toch al binnen 20 minuten op Schiphol. Dát ging lekker snel. Buiten bij vertrekhal 2 was er echter maar één draaideur open, met inmiddels al een rij mensen ervoor en vlak voor onze neus ging die deur alsnog ineens dicht. We werden door een lichtelijk gestreste meneer verwezen naar de loopdeur ernaast, die net openging en uiteindelijk maar net zolang openbleef, dat mijn vrouw en zoon erdoor naar binnen konden. Daarna sloot dezelfde "vriend" ook die deur weer resoluut. “Omlopen meneer, deze deur gaat nú weer dicht. U kunt het beste omlopen via vertrekhal 3 (zo'n 300 m. om) om naar binnen te komen . . . .". Daar stond ik dan “in mijn eentje” buiten met mijn volle bagagekar in een steeds meer aandringende mensenmassa . . . .
Gelukkig toch nog snel even onder het lint door via de draaideur naar binnen kunnen sneaken en ik was weer herenigd met de rest van het gezin. En dat was maar goed ook, want binnen bleek de verbindingsgang tussen vertrekhal 2 en 3 namelijk dichtgezet te zijn . . . . Op naar onze incheckbalie. Dringen tot aan de ingang van onze incheckafdeling, maar daar waren slechts zeven mensen voor ons; gelukkig moest de rest van al die mensen dus kennelijk allemaal naar een van de andere balies. En binnen een kwartier liepen we, 3 x 20 kilo lichter, naar de security-afdeling. Ook die tussenstop viel op zich nog mee (in vergelijking tot de beelden, die we later van die dag nog op TV zagen), dus tijd te over om nog even uitgebreid te gaan ontbijten en op enig moment tijdig naar de gate te gaan. Maar toen . . . .
Nietsvermoedend van de trap afdalend kwamen we ineens in één kolkende wachtende mensenmassa terecht. Die betreffende KLM-vertrekvleugel werd de hele ochtend alleen nog maar gevuld met steeds weer nieuwe reizigers, maar er was die ochtend daarvandaan kennelijk nog geen enkele bus naar een vliegtuig vertrokken. Tja, daar helpt dan geen 1,5-meter-regel meer tegen . . . .
“Vanwege Corona en vanwege een tekort aan personeel kan het soms iets langer duren. Wij bedanken u voor uw begrip . . . .” klonk er elke vijf minuten uit de speakers. De term “wilde staking”, die die ochtend al van ’s morgensvroeg aan de gang was, bleef echter nadrukkelijk onvermeld. Daar kwamen we pas veel later via internet achter. Wij moesten het eerst maar doen met de ook steeds omgeroepen boodschappen, dat, als je naar Brussel, Berlijn, Parijs, Wenen of Lyon zou reizen, je vliegticket vandaag ook als treinticket zou gelden. Daarmee kon je "gewoon" zo in de trein stappen. En je kon ook "gewoon" even je verblijfadres in die betreffende stad aan één van de info-desks opgeven en al je al ingecheckte bagage zou door de KLM vanzelf op dat adres afgeleverd worden door een koerier. Wanneer dat dan precies zou zijn werd er niet bij gezegd en dat zo'n bericht toch her en der een wenkbrauw doet optrekken of absolute onrust geeft maakte ze kennelijk niet uit . . . .
Om tien uur verdween de geplande boardingstijd achter ons vluchtnummer ineens van het scherm en stond daar in rode letters "geannuleerd". Tja, en dan? "U kunt uw vlucht "gewoon" even omboeken op één van de zelf-service-terminals of kom anders even naar de infobalie in de vertrekhal", werd ons vrijwel onverstaanbaar medegedeeld via de omroepster van dienst. Drie keer luisteren en we hadden de boodschap compleet . . . . We kozen uiteindelijk toch maar voor de zelf-service en dat leverde ter plekke drie nieuwe uitgeprinte instapkaarten op voor een directe vlucht van morgen, nu aan het begin van de middag. Alleen twee van die instapkaarten hadden een stoelnummer erop (op twee totaal verschillende plekken in het vliegtuig) en op eentje (die van mij) was de term "standby" geprint. Wat nu weer dan . . . . ?
Gauw op de vertrekpier een "blauwe dame" aangeschoten. "Tja, dan is de vlucht al helemaal vol en kunnen er twee van jullie zeker mee en die ene waarschijnlijk ook . . . .". En onze al ingecheckte koffers zouden volgens haar vanzelf naar de nieuwe vlucht omgeboekt worden, daar hoefden wij verder niet achteraan. En of ik zelf dan wel of niet mee zou kunnen op die vlucht zouden we de dag erop bij de gate dan "al" horen . . . .
Dan maar weer terug naar huis, taxi gebeld, kom ons maar weer halen. Teruglopend naar de uitgang kwamen we de rij mensen tegen die bij de infobalie in de vertrekhal stonden. Een rij van méér dan honderd meter; in ieder geval blij dat we dáár niet meer in hoefden te gaan staan . . . .
Lopend naar de uitgang bleek het hele verkeersdek bij de vertrekhal (en zo later bleek ook bij de aankomsthal) voor alle verkeer afgesloten te zijn. Dat is ook een heel raar gezicht zeg; alles helemaal leeg . . . . Geen auto of taxi kwam er meer op; ook al waren ze, net al onze taxi, inmiddels al op Schiphol. Overal vertwijfelde mensen en bij elke uitgang in de deuropening een stoere marechaussee met een machinegeweer schietklaar op de borst. Dat er buiten dan ook nog diverse auto's van marechaussee, brandweer én ambulance met zwaailicht rondreden stelde ons ook niet echt gerust. Na meer dan een uur regelmatig contact met onze taxichauffeur, die ons nog steeds volhardend trachtte te bereiken, te hebben gehad hebben we hem maar onverrichterzake naar huis gestuurd, Dan pakken wij uiteindelijk de trein maar om hier weg te komen . . . .
Taxi nog niet afgezegd of vrijwel direct daarna komt er ineens weer één grote stroom auto's het parkeerdek op. Hem toch nogmaals gebeld met de vraag of hij al van het Schiphol-terrein af was, maar dat was nog niet zo, dus hij zou dan toch alsnog gelijk naar boven komen. Dat duurde daarna nog drie kwartier voordat hij door alle drukte was. Gelukkig nu gelijk naar huis, maar ja, het was die dag ook Bloemencorso en die reed op dat moment net ergens van Voorhout via Sassenheim naar Lisse. En dan wordt het een hele gok om die ergens te trachten te kruisen om Noordwijkerhout te kunnen bereiken. Dus er uiteindelijk maar helemaal zuidelijk omheen gereden . . . .
Zeven uur later dan we van huis gingen (dus na zeven uur "vakantie") waren we weer thuis en terug bij af . . . .
De volgende dag weer tijdig naar Schiphol (we hadden inmiddels alle berichtgeving over de dag ervoor gezien) en de staking zou definitief van de baan zijn. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Inchecken hoefden we niet meer en we konden via de short-cut naar de security-check. Daar nog even een half uurtje in de "Efteling-rij" en drie uur later bij de gate bleek er gelukkig ook nog een vliegtuigstoel (de allerlaatste !!) voor mij te zijn. Alleen nog even één bonus-uurtje wachten vanwege de vertraging en Florence here we come . . . .
Nou zaten we bij de gate met uitzicht op het inladen van de koffers en hoe goed we ook keken, die van ons hadden we niet gezien. Dus het zou toch niet . . . . En ja hoor, in Florence bleef de bagageband voor ons leeg . . . .
Dan maar naar de "Lost & Found" om na een behoorlijke rij te hebben getrotseerd een lekker onduidelijk formuliertje mee te krijgen om in te vullen. Daarmee weer de rij in en nadat de Italiaanse dame van dienst het formuliertje uitgebreid bestudeerd had en meermalen met haar collega besproken had ging er ineens een deur voor ons open. Komt u hier maar even kijken, misschien staan ze ertussen. En ja hoor, helemaal achteraan stonden ze keurig naast elkaar. Ze waren de dag ervoor al gearriveerd. Het gevoel van een "gevalletje-paarse-krokodil" maakte gelukkig snel plaats voor een enorme opluchting . . . .
De zondag erop terug. Hopen dat het nu wel allemaal goed gaat. Zaterdagochtend om 06:45 uur (zo vroeg als het mogelijk was) alvast maar digitaal ingecheckt en alledrie nog steeds hetzelfde stoelnummer als dat we destijds ook geboekt hadden. Gelukkig geen vuiltje aan de lucht dus. Tot er 's middags om 17:15 uur alsnog een KLM-sms'je kwam: "Uw vlucht KL1640 FLR-AMS van 01/05 is helaas geannuleerd. Wij werken aan een oplossing en nemen snel contact op met U. U kunt zelf een alternatieve oplossing bekijken en boeken op https://wwwklm.nl/s/dqwRoM. Onze verontschuldigingen.". Nee hè, niet weer . . . .
Alternatieven bekeken. Rechtstreekse vluchten waren er alleen nog die avond om 19:00 uur (gingen we nooit halen) of om 05:30 uur (dan moet je midden in de nacht al uit bed). De derde optie was in de middag met een tussenstop in Parijs. Het is niet anders, dan die maar . . . .
Nog even getracht de uitchecktijd van het AirBnB-appartement uit te stellen naar de middag, maar ook dat ging natuurlijk niet. Dus alsnog maar een kamer voor een halve dag in het naastgelegen hotel geboekt, zodat we de bagage kwijt konden en mijn vrouw in ieder geval ook nog een tijd op bed kon liggen voor die voor haar nu een stuk vermoeiendere reis. Tijdig met de taxi naar het kleine vliegveld van Florence en daar liep alles soepeltjes. Inchecken was zo gebeurd en met de koffers zou het, ondanks de overstap, uiteraard wel goed komen. Die hoefden we alleen in Schiphol nog mar van de band te halen . . . .
In het vliegtuig, dat uiteindelijk tijdig boardde, maar door omstandigheden wat later vertrok, stond er op enig moment uit het niets een steward naast me. "U vliegt toch door naar Amsterdam? U gaat uw aansluiting alleen niet halen, dus we hebben u omgeboekt. Dit is uw nieuwe vluchtnummer.". Maar we zouden naar onze mening, ondanks het latere vertrek, toch nog royaal tijdig genoeg op Charles de Gaulle landen? Bleek het vluchtnummer waar "hij" ons dan alsnog naar toe geboekt zou hebben uiteindelijk gewoon al op onze instapkaarten te staan. "Maar dan gaat het toch wel goed met onze bagage in Parijs?" vroegen we nog. "Natuurlijk, geen enkel probleem, maar vraag het voor de zekerheid desnoods nog even na bij de gate, die kunnen dat daar in de computer zien. En mocht er dan toch iets niet goed zijn, dan kunnen ze alsnog even ingrijpen". Dat stelde ons uiteraard weer helemaal gerust . . . .
Royaal tijdig voor de overstap in Parijs geland. Snel naar de andere gate voor de vlucht naar Amsterdam en wachten maar weer. Gelijk bij het instappen een van de dames aangeschoten en naar onze koffers gevraagd. "Ja hoor, ze zijn al aangemeld in het systeem, dus we kunnen straks ook zien dat naar het vliegtuig komen. Maar daar hoeft u hier niet op te wachten, gaat u alvast maar in het vliegtuig zitten. We weten waar u zit en we komen het straks nog wel even bij u melden als het allemaal in orde is". Het zal je niet verbazen dat we uiteindelijk niemand meer hebben gezien. En inderdaad, op Schiphol bleef ook deze bagageband voor ons weer leeg . . . .
Wederom in de rij bij de service-desk (de "Lost & Found" van KLM) en daar volgde de door ons inmiddels al verwachte boodschap "Ja, inderdaad, die staan nog in Parijs" . . . . En op de vraag hoe we die dan zouden gaan terugkrijgen volgde gelijk: "Die komen waarschijnlijk morgen met de eerstvolgende vlucht mee en dan worden ze hier netjes verzameld en dan krijgt u een sms van onze vervoerder om een afspraak met u te maken om ze bij u thuis langs te brengen. En als u "geen geduld" heeft mag u ze dan ook zelf hier komen halen". Via de track-and-trace weten we dat onze koffers die reis op maandagochtend 08:30 uur afgelegd hebben, maar het sms'je moet, inmiddels alweer twee dagen later, nog steeds komen . . . .
Er is inmiddels al veel over gesproken en geschreven in de media. Maar als wij als ondernemers toch eens zo met onze klanten zouden omgaan, dan vrees ik dat we de tent toch al vrij snel zouden kunnen sluiten bij gebrek aan klanten. De term “Koninklijk” hebben ze bij de KLM kennelijk op basis van een eeuw bestaan verdiend; op basis van de huidige “klantgerichtheid” zou zo’n eretitel wat mij betreft op enig moment ook gewoon weer afgenomen moeten kunnen worden . . . .
Hans Zwetsloot
(voorzitter ONDB)
Gelukkig toch nog snel even onder het lint door via de draaideur naar binnen kunnen sneaken en ik was weer herenigd met de rest van het gezin. En dat was maar goed ook, want binnen bleek de verbindingsgang tussen vertrekhal 2 en 3 namelijk dichtgezet te zijn . . . . Op naar onze incheckbalie. Dringen tot aan de ingang van onze incheckafdeling, maar daar waren slechts zeven mensen voor ons; gelukkig moest de rest van al die mensen dus kennelijk allemaal naar een van de andere balies. En binnen een kwartier liepen we, 3 x 20 kilo lichter, naar de security-afdeling. Ook die tussenstop viel op zich nog mee (in vergelijking tot de beelden, die we later van die dag nog op TV zagen), dus tijd te over om nog even uitgebreid te gaan ontbijten en op enig moment tijdig naar de gate te gaan. Maar toen . . . .
Nietsvermoedend van de trap afdalend kwamen we ineens in één kolkende wachtende mensenmassa terecht. Die betreffende KLM-vertrekvleugel werd de hele ochtend alleen nog maar gevuld met steeds weer nieuwe reizigers, maar er was die ochtend daarvandaan kennelijk nog geen enkele bus naar een vliegtuig vertrokken. Tja, daar helpt dan geen 1,5-meter-regel meer tegen . . . .
“Vanwege Corona en vanwege een tekort aan personeel kan het soms iets langer duren. Wij bedanken u voor uw begrip . . . .” klonk er elke vijf minuten uit de speakers. De term “wilde staking”, die die ochtend al van ’s morgensvroeg aan de gang was, bleef echter nadrukkelijk onvermeld. Daar kwamen we pas veel later via internet achter. Wij moesten het eerst maar doen met de ook steeds omgeroepen boodschappen, dat, als je naar Brussel, Berlijn, Parijs, Wenen of Lyon zou reizen, je vliegticket vandaag ook als treinticket zou gelden. Daarmee kon je "gewoon" zo in de trein stappen. En je kon ook "gewoon" even je verblijfadres in die betreffende stad aan één van de info-desks opgeven en al je al ingecheckte bagage zou door de KLM vanzelf op dat adres afgeleverd worden door een koerier. Wanneer dat dan precies zou zijn werd er niet bij gezegd en dat zo'n bericht toch her en der een wenkbrauw doet optrekken of absolute onrust geeft maakte ze kennelijk niet uit . . . .
Om tien uur verdween de geplande boardingstijd achter ons vluchtnummer ineens van het scherm en stond daar in rode letters "geannuleerd". Tja, en dan? "U kunt uw vlucht "gewoon" even omboeken op één van de zelf-service-terminals of kom anders even naar de infobalie in de vertrekhal", werd ons vrijwel onverstaanbaar medegedeeld via de omroepster van dienst. Drie keer luisteren en we hadden de boodschap compleet . . . . We kozen uiteindelijk toch maar voor de zelf-service en dat leverde ter plekke drie nieuwe uitgeprinte instapkaarten op voor een directe vlucht van morgen, nu aan het begin van de middag. Alleen twee van die instapkaarten hadden een stoelnummer erop (op twee totaal verschillende plekken in het vliegtuig) en op eentje (die van mij) was de term "standby" geprint. Wat nu weer dan . . . . ?
Gauw op de vertrekpier een "blauwe dame" aangeschoten. "Tja, dan is de vlucht al helemaal vol en kunnen er twee van jullie zeker mee en die ene waarschijnlijk ook . . . .". En onze al ingecheckte koffers zouden volgens haar vanzelf naar de nieuwe vlucht omgeboekt worden, daar hoefden wij verder niet achteraan. En of ik zelf dan wel of niet mee zou kunnen op die vlucht zouden we de dag erop bij de gate dan "al" horen . . . .
Dan maar weer terug naar huis, taxi gebeld, kom ons maar weer halen. Teruglopend naar de uitgang kwamen we de rij mensen tegen die bij de infobalie in de vertrekhal stonden. Een rij van méér dan honderd meter; in ieder geval blij dat we dáár niet meer in hoefden te gaan staan . . . .
Lopend naar de uitgang bleek het hele verkeersdek bij de vertrekhal (en zo later bleek ook bij de aankomsthal) voor alle verkeer afgesloten te zijn. Dat is ook een heel raar gezicht zeg; alles helemaal leeg . . . . Geen auto of taxi kwam er meer op; ook al waren ze, net al onze taxi, inmiddels al op Schiphol. Overal vertwijfelde mensen en bij elke uitgang in de deuropening een stoere marechaussee met een machinegeweer schietklaar op de borst. Dat er buiten dan ook nog diverse auto's van marechaussee, brandweer én ambulance met zwaailicht rondreden stelde ons ook niet echt gerust. Na meer dan een uur regelmatig contact met onze taxichauffeur, die ons nog steeds volhardend trachtte te bereiken, te hebben gehad hebben we hem maar onverrichterzake naar huis gestuurd, Dan pakken wij uiteindelijk de trein maar om hier weg te komen . . . .
Taxi nog niet afgezegd of vrijwel direct daarna komt er ineens weer één grote stroom auto's het parkeerdek op. Hem toch nogmaals gebeld met de vraag of hij al van het Schiphol-terrein af was, maar dat was nog niet zo, dus hij zou dan toch alsnog gelijk naar boven komen. Dat duurde daarna nog drie kwartier voordat hij door alle drukte was. Gelukkig nu gelijk naar huis, maar ja, het was die dag ook Bloemencorso en die reed op dat moment net ergens van Voorhout via Sassenheim naar Lisse. En dan wordt het een hele gok om die ergens te trachten te kruisen om Noordwijkerhout te kunnen bereiken. Dus er uiteindelijk maar helemaal zuidelijk omheen gereden . . . .
Zeven uur later dan we van huis gingen (dus na zeven uur "vakantie") waren we weer thuis en terug bij af . . . .
De volgende dag weer tijdig naar Schiphol (we hadden inmiddels alle berichtgeving over de dag ervoor gezien) en de staking zou definitief van de baan zijn. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Inchecken hoefden we niet meer en we konden via de short-cut naar de security-check. Daar nog even een half uurtje in de "Efteling-rij" en drie uur later bij de gate bleek er gelukkig ook nog een vliegtuigstoel (de allerlaatste !!) voor mij te zijn. Alleen nog even één bonus-uurtje wachten vanwege de vertraging en Florence here we come . . . .
Nou zaten we bij de gate met uitzicht op het inladen van de koffers en hoe goed we ook keken, die van ons hadden we niet gezien. Dus het zou toch niet . . . . En ja hoor, in Florence bleef de bagageband voor ons leeg . . . .
Dan maar naar de "Lost & Found" om na een behoorlijke rij te hebben getrotseerd een lekker onduidelijk formuliertje mee te krijgen om in te vullen. Daarmee weer de rij in en nadat de Italiaanse dame van dienst het formuliertje uitgebreid bestudeerd had en meermalen met haar collega besproken had ging er ineens een deur voor ons open. Komt u hier maar even kijken, misschien staan ze ertussen. En ja hoor, helemaal achteraan stonden ze keurig naast elkaar. Ze waren de dag ervoor al gearriveerd. Het gevoel van een "gevalletje-paarse-krokodil" maakte gelukkig snel plaats voor een enorme opluchting . . . .
De zondag erop terug. Hopen dat het nu wel allemaal goed gaat. Zaterdagochtend om 06:45 uur (zo vroeg als het mogelijk was) alvast maar digitaal ingecheckt en alledrie nog steeds hetzelfde stoelnummer als dat we destijds ook geboekt hadden. Gelukkig geen vuiltje aan de lucht dus. Tot er 's middags om 17:15 uur alsnog een KLM-sms'je kwam: "Uw vlucht KL1640 FLR-AMS van 01/05 is helaas geannuleerd. Wij werken aan een oplossing en nemen snel contact op met U. U kunt zelf een alternatieve oplossing bekijken en boeken op https://wwwklm.nl/s/dqwRoM. Onze verontschuldigingen.". Nee hè, niet weer . . . .
Alternatieven bekeken. Rechtstreekse vluchten waren er alleen nog die avond om 19:00 uur (gingen we nooit halen) of om 05:30 uur (dan moet je midden in de nacht al uit bed). De derde optie was in de middag met een tussenstop in Parijs. Het is niet anders, dan die maar . . . .
Nog even getracht de uitchecktijd van het AirBnB-appartement uit te stellen naar de middag, maar ook dat ging natuurlijk niet. Dus alsnog maar een kamer voor een halve dag in het naastgelegen hotel geboekt, zodat we de bagage kwijt konden en mijn vrouw in ieder geval ook nog een tijd op bed kon liggen voor die voor haar nu een stuk vermoeiendere reis. Tijdig met de taxi naar het kleine vliegveld van Florence en daar liep alles soepeltjes. Inchecken was zo gebeurd en met de koffers zou het, ondanks de overstap, uiteraard wel goed komen. Die hoefden we alleen in Schiphol nog mar van de band te halen . . . .
In het vliegtuig, dat uiteindelijk tijdig boardde, maar door omstandigheden wat later vertrok, stond er op enig moment uit het niets een steward naast me. "U vliegt toch door naar Amsterdam? U gaat uw aansluiting alleen niet halen, dus we hebben u omgeboekt. Dit is uw nieuwe vluchtnummer.". Maar we zouden naar onze mening, ondanks het latere vertrek, toch nog royaal tijdig genoeg op Charles de Gaulle landen? Bleek het vluchtnummer waar "hij" ons dan alsnog naar toe geboekt zou hebben uiteindelijk gewoon al op onze instapkaarten te staan. "Maar dan gaat het toch wel goed met onze bagage in Parijs?" vroegen we nog. "Natuurlijk, geen enkel probleem, maar vraag het voor de zekerheid desnoods nog even na bij de gate, die kunnen dat daar in de computer zien. En mocht er dan toch iets niet goed zijn, dan kunnen ze alsnog even ingrijpen". Dat stelde ons uiteraard weer helemaal gerust . . . .
Royaal tijdig voor de overstap in Parijs geland. Snel naar de andere gate voor de vlucht naar Amsterdam en wachten maar weer. Gelijk bij het instappen een van de dames aangeschoten en naar onze koffers gevraagd. "Ja hoor, ze zijn al aangemeld in het systeem, dus we kunnen straks ook zien dat naar het vliegtuig komen. Maar daar hoeft u hier niet op te wachten, gaat u alvast maar in het vliegtuig zitten. We weten waar u zit en we komen het straks nog wel even bij u melden als het allemaal in orde is". Het zal je niet verbazen dat we uiteindelijk niemand meer hebben gezien. En inderdaad, op Schiphol bleef ook deze bagageband voor ons weer leeg . . . .
Wederom in de rij bij de service-desk (de "Lost & Found" van KLM) en daar volgde de door ons inmiddels al verwachte boodschap "Ja, inderdaad, die staan nog in Parijs" . . . . En op de vraag hoe we die dan zouden gaan terugkrijgen volgde gelijk: "Die komen waarschijnlijk morgen met de eerstvolgende vlucht mee en dan worden ze hier netjes verzameld en dan krijgt u een sms van onze vervoerder om een afspraak met u te maken om ze bij u thuis langs te brengen. En als u "geen geduld" heeft mag u ze dan ook zelf hier komen halen". Via de track-and-trace weten we dat onze koffers die reis op maandagochtend 08:30 uur afgelegd hebben, maar het sms'je moet, inmiddels alweer twee dagen later, nog steeds komen . . . .
Er is inmiddels al veel over gesproken en geschreven in de media. Maar als wij als ondernemers toch eens zo met onze klanten zouden omgaan, dan vrees ik dat we de tent toch al vrij snel zouden kunnen sluiten bij gebrek aan klanten. De term “Koninklijk” hebben ze bij de KLM kennelijk op basis van een eeuw bestaan verdiend; op basis van de huidige “klantgerichtheid” zou zo’n eretitel wat mij betreft op enig moment ook gewoon weer afgenomen moeten kunnen worden . . . .
Hans Zwetsloot
(voorzitter ONDB)
.jpg?1688027717=){kind=logo}
